'కృతజ్ఞత ' అంటే ఒకరు మనకు చేసిన మేలును మరచి పోకుండా ఉండటం.
మనం ఒక ప్రమాద కరమైన స్థితిలో ఉన్నప్పుడో, మనకు ఏదో ఒక సహాయం అవసరమైనపుడో, మనం అడిగితే సహాయపడేవారు కొందరుంటారు.
మనం అడగకపోయినా మనకు అవసరమైన ఉపకారం చేసే వారు కొందరుంటారు.
వీరికెప్పుడూ మనం కృతజ్ఞులమై ఉండాలి. కృతజ్ఞత అనేది మానవ సంస్కారం.
ఒకరు తమకు చేసిన ఉపకారాన్ని గ్రహించటం పుణ్యం,
దానికి సమానమైన ప్రత్యుపకారాన్ని చేయటం మధ్యమం,
ఉపకారానికి మించిన ప్రత్యుపకారం చేయటం ఉత్తమం.
ఏరు దాటాక తెప్ప తగలేసే చందంగా కాకుండా.
మన ఉనికికి, ఉన్నతికి కారకులైనవారి పట్ల మనం కృతజ్ఞులమై ఉండాలి.
ఒకనాడు మనకు మేలు చేసిన మనిషి,
విధివశాత్తూ కష్టంలో పడినట్టు మనకు తెలిస్తే అతని పట్ల సకాలంలో,
అవసరానికి తగినట్టుగా స్పందించక పోతే అది కృతజ్ఞత ఎలా ఔతుంది.
మేలు చేసిన సమస్త జీవుల పట్ల కృతజ్ఞత,
మేలు చేయడంలో ఆసక్తి కలిగి ఉండాలి.
అంటే మనుషులకే కాదు
పశువులు, పక్షులు, క్రిములు, కీటకాలు, చెట్లు, చేమలు, పాములు, తేళ్ళు.. ఇలా అన్నింటికి మేలు క కల గాలనే భావన ఉండాలి.
శత్రువైనా, మిత్రుడైనా ఎవరైనా సరే అందరి మేలును కాంక్షించి కృతజ్ఞత, దయ కలిగి ఉండాలి.
ప్రాణులన్నింటికి దుఃఖాలు బాధలు వాటి దుఃఖాన్ని తొలగించటానికి, సహజం.
కనుక వాటి సుఖాన్ని కలిగించటానికి, అవసర సమయాలలో మేలు చేయటానికి ప్రయత్నించాలి.
అయితే ఇలా సమస్త జీవుల పట్ల దయ కలగా అన్నా కష్టమే.
మేలు చేసిన వారిపై అనురాగం కృతజ్ఞత ఉంటాయి.
కనుక తిరిగి వారికి మేలు చేయాల నిపిస్తుంది.
కాని మనకు కీడు చేసిన వారైతేనో వారికి కూడా మేలు చేయాలనుకుంటామా.. అనుకోలేము.
కాని వారియందు కూడా కృతజ్ఞతాభావం,
మేలు చేయాలనే గుణం కలిగి ఉండాలన్నది శాస్త్ర ప్రమాణమని పెద్దలు చెబుతున్నారు.
ఇది వినటానికి బాగానే ఉంది..
కాని ఆచరణకు వచ్చేటప్పటికి ఈ నీతి సూత్రాలన్నీ గుర్తుకు రావు.
అయితే ఎవరికి సమబుద్ధి ఉంటుందో,
అందరిని ఒకేవిధంగా, ఆత్మ స్వరూపులుగా ఒక్కటిగా చూడగలుగుతారో
వారే అపకారులకు కూడా ఉపకారం చేస్తూ కృతజ్ఞత చూపగలుగుతారు.
మేలు చేయాలనే ఆసక్తి కలిగి ఉంటారు.
ఇలా జీవులకు చేసే హితం,
సేవ పరమాత్మకు చేసినట్లే..
ఎందుకంటే సమస్త జీవులయందు పరమాత్మే.
ఆనందమయమైన జీవితాన్ని గడపాలని ప్రతి
ఒక్కరు కోరుకోవటం సహజం.
దాని కోసం ప్రతి ఒక్కరు ప్రయత్నిస్తూనే ఉంటారు.
అయితే అతను తనకు పరిమితుల ఏర్పరచుకోవాలి.
అన్నీ ఉన్నా ఇంకా కావాలి,
ఇంకా కావాలనుకోవడం వలన అతనికి ఆనందం లభించదు.
సంతృప్తి ప్రతి వ్యక్తికీ తప్పనిసరిగా ఉండాలి.
అది లేకపోతే ఎంత ఉన్నా మనిషికి ఆనందం ఉండదు.
కోరికలను పెరగనిస్తూ పోతే ప్రపంచంలోని వస్తువు లన్నీ కూడా ఒక వ్యక్తికి చాలవు.
అందువలన అత్యాశకు అవకాశం ఇవ్వకూడదు.
తనకు దక్కిన దానితో సంతోషపడటం ప్రతి వ్యక్తి నేర్చుకోవాలి.
అత్యాశ లేని వ్యక్తి చాలా సంతోషంగా ఉంటాడు.
అరణ్యాలలో నివసించిన ఋషులు చాలా సంతోషంగా జీవించారు.
అక్కడ భౌతిక సంపదలు లేవు.
అయితే వారికీ సంతృప్తి అనే సంపద ఉన్నది.
అది వారికి ఆనందాన్ని ఇచ్చింది.
మనిషి ఆధ్యాత్మికంగా ఎదగాలంటే సంతృప్తి అవసరం.
మన కోరికలను తగ్గించుకోవటం మీద మన సంతృప్తి ఆధారపడి ఉంటుంది..
గనుక కాలానికి మనం ఇచ్చే విలువ మన విలువను పెంచు తుంది.
డబ్బుకు మనమిచ్చే విలువ ఆపదలో ఆదుకుంటుంది.
సాటి మనిషికి మనం ఇచ్చే విలువ,
చూపే కృతజ్ఞత వారి మనసులో మనకొక సుస్థిర స్థానం ఇస్తుంది.
అందువలన మనం అత్యాశను వదిలి పెట్టి సంతృప్తిని కృతజ్ఞతను అలవరచుకోవటానికి ప్రయత్నించాలి.
సంతృప్తితో జీవించేవారిని గౌరవించడం నేర్చుకోవాలి.
✍🏻 . . . రామ్ కర్రి
జ్ఞానాన్వేషి 🧠, ధర్మ రక్షక్ 📿, నవ యువ కవి 📖, రచయిత ✒️, బ్లాగర్ 🪩 , టెక్ గురు 🖥️ ,
సామాజిక కార్యకర్త 🩸 ,
📖 తెలుగు భాషా సంరక్షణ వేదిక 📚 ,
🪷 సంజీవని ఔషధ వన ఆశ్రమం 🌱 ,
మరియు 🛕 జ్ఞాన కేంద్ర 🚩 వ్యవస్థాపకులు . . .
-